Valen-fucking-Tijn!

I survived. 

Valentijn 2017. Waar ik ieder jaar maar al te graag de dramaqueen uithing en een legitiem excuus zocht om mijzelf te dure truffels en andere chocolade-rotzooi toe te eigenen, was het dit jaar the total opposite. Ik vind het nog steeds commerciële onzin, maar god, ik ben er tegelijkertijd ook zo’n sucker voor. Ik heb er niks aan gedaan. Zero. En achteraf denk ik; “had ik maar..”, gezien al het lieve dat hij doet. Vorig jaar (toen al hopeloos verliefd op de persoon in kwestie but alone, want: complicated) keek ik nog met betraande ogen -van het lachen- De Grote Fuck De Valentijn!-show van Martijn Koning en cabaret-compagnon Ali B onder het genot van Celine Dion met All By Myself op repeat. Dit jaar The Chainsmokers met Paris. Een stuk optimistischer, I can tell you that. Inmiddels zijn we ook bijna een jaar verder. Wat inhoudt dat ik die “cruciale beginfase” waar ik in een vorige blog over sprak heb overleefd. Maar nog steeds zijn er onzekerheden. Niet te verwarren met twijfels. Want die heb ik geen moment. Wat ik voor hem voel heb ik nog nooit gevoeld en dat het wederzijds is zet op sommige dagen m’n wereld op z’n kop. Door kleine dingen, zoals bepaalde blikken, woorden, gebaren. Want als die kleine dingen al zo’n grote invloed hebben, hoeveel invloed heeft iets groters dan? Overthinking too much, want zekerheden zijn er helaas nooit en al helemaal niet in de liefde. Toch vind ik het bijzonder hoe zoiets kan lopen. De eerste keer dat ik hem zag had ik namelijk nooit gedacht dat hij ooit zo belangrijk voor me zou worden. En misschien is juist dat het wel.. De kwetsbaarheid die komt kijken bij verliefdheid. Om over de mental-mankementen nog maar te zwijgen, want het schijnt dat bij verliefdheid (oa) dopamine aangemaakt wordt. Normaliter een stofje dat je juist scherp, gefocust (gelukkig) en alert maakt. A lie! Scherp? Gefocust? Alert? Gelukkig zeker! Maar die andere 3? Alles behalve. Ik krijg zweethanden, kom niet bepaald subtiel uit m’n woorden, struikel met regelmaat over m’n eigen benen, en na een jaar nog steeds die rush of blood to the head wanneer hij binnen komt lopen. Verliefdheid is het meest bizarre gevoel ooit te hebben gevoeld. Het mengt zich inmiddels met “intens houden van” feat. “ik wil je nooit meer kwijt” en wordt op een dag een mix waarvan niemand ooit de inhoud zal kennen maar wat hopelijk leidt tot het mooiste eindresultaat ooit…♥️

“Love is dangerous, if you know it’s dangerous, that makes you treasure it, and you’ll work harder to keep it.”

Onbewust asociaal, L’égoïsme est le poison.

   

Nederland wordt onbewust steeds asocialer.

In 2009 was dit de reclame campagne van Sire. Sire probeerde de inwoners van Nederland zich bewust te laten worden van het onbewust insluimerende asociale gedrag waar we vandaag de dag nog steeds moeite mee lijken te hebben, maar toch echt zelf dagelijks toepassen, als soort van primaire levensbehoefte. Het mobiel bellen aan de kassa wordt hier en daar nog als asociaal bestempeld (wat het simpelweg nog steeds is), maar komt inmiddels zo vaak voor dat we het bijna normaal zijn gaan vinden. Bíjna. Want gelukkig zijn er nog steeds mensen die wel weten hoe ze met winkelpersoneel moeten communiceren. Wat me op het volgende brengt.. Er zijn vele voorbeelden te noemen van asociaal gedrag, maar de communicatie-aso’s staan bij mij toch wel met stipt op nummer 1. Deze “aso” komt in alle soorten en maten. Dat wil zeggen; jong, oud, dik, dun, Irmak, Anne-Fleur, Marie, Floris-Jan, Murad. You name it.  Dat het ook echt álle leeftijden betreft ondervond ik ruim een maand geleden zelf. Toegegeven rijd ik als de Max Verstappen van fietsend Nederland door mijn woonplaats heen. Maar geen hufterig rijgedrag. Ik stop (tot groot ergernis van mijzelf) nog altijd netjes voor rood. Steek m’n hand uit daar waar moet (ook zo pontificaal waardoor ik moet uitkijken dat ik niet iemand in z’n oog prik aan de overkant van de straat) en fiets niet over de stoep. Snij niemand af. En fiets al helemaal niet met een bakfiets! Kortom: doorgewinterde sociale fietser. Schijnheiligheid ten top als ik niet zou toegeven nooit wat fout te doen, of nooit iets te doen wat niet mag, maar bij sommigen kun je het nu eenmaal nooit goed doen. Zo ook die befaamde ochtend. Fietsend door de -nog rustige- binnenstad (stapvoets), zie ik ver voor mij een bejaarde vrouw met rollator ineens schuin de weg oversteken mijn kant op met een gezicht waar Eucalypta jaloers op zou zijn geweest. Terwijl ik me van nog geen kwaad bewust ben gooit ze plots haar rollator voor m’n fiets waarbij ik haar zelfs stapvoets nog maar moeilijk kan ontwijken, maar het lukt. Nog voordat ik iets kan zeggen roept de vrouw mij toe: ‘Je mag hier niet fietsen! Dat weet je dondersgoed, TRUT!’ I beg your pardon?! Alle respect die ik nog enigszins had was plotseling weg. Compleet met stomheid geslagen riep ik terug: ‘Nee! MAAR NU WEET IK HET WEL!’ Ik baalde. En geneerde me. Ik schreeuwde terug tegen een bejaarde vrouw. Classy. En alsof het vanzelfsprekend was waren de verwijtende blikken voor mij. Zoiets belachelijks als dit kan m’n hele dag verzieken. Waarom moet het meteen zo asociaal?! Het liefst wilde ik net zo asociaal terugroepen. Zeggen dat ze beter op de Titanic had kunnen blijven zitten toen deze zonk. Maar dat maakt mij geen haar beter, en waarschijnlijk zou ik me dan door mijn eigen opmerking de gehele dag rot hebben gevoeld. Toen ik mijn collega vertelde wat zich zojuist had voorgedaan vertelde ze ook zo’n soortgelijk iets. Zo stond ze in de rij bij de supermarkt en een chique geklede man (kleren maken de man, right?) voor haar in de rij kwam een euro te kort voor z’n boodschappen. Mijn collega hoorde dit en wilde helpen. Op haar ‘u krijgt die euro wel van mij’ riep de man haar toe: ‘Hou die euro bij je’ vervolgt door een ‘kutmongool!’ Wat is het dat we zo tegen elkaar praten? Ik geloof al lang niet meer dat iemand “z’n dag niet heeft”. Is het de behulpzaamheid die opgevat wordt als bemoeienis? En aan wie ligt het dat we die 2 niet van elkaar kunnen scheiden? 

Schijnbaar zijn we het gemakkelijker gaan vinden te reageren met een fuck you dan met een bedankt. 

Keep in mind, want nog altijd geldt: Kindness is the language which the deaf can hear, and the blind can see.. 

Even tot 10 tellen

Maak daar maar 150 van. Want bij 100 ben ik nog net zo opgefokt als bij 10. Mannen. Je kunt niet met en niet zonder. Wie dat lelijke cliché de wereld in geholpen heeft weet ik niet, maar dat het een man betreft staat voorop. 

Ik ben verliefd. Big time. Ze zeggen dat niemand perfect is, maar de imperfecties van deze persoon zijn toch echt lastig vindbaar. Op 1 dingetje na; Het onderhouden van contact. Klein dingetje.. Voor een man! Er is namelijk geen vrouw die zegt: “Heeeeeeerlijk, hoe je me al 6 dagen negeert!” Terwijl ik mijzelf ondertussen steeds triester begin te vinden omdat, per dag die reactie-loos verstrijkt, m’n laatst verzonden bericht er ook steeds wanhopiger uit komt te zien. Op internet kom je over onderwerpen als deze altijd alleen maar quotes of horror tegen. Je voelt je al enigszins labiel vanwege het feit dat je uit wanhoop internet raadpleeg, dus wanneer je dan op deze bullshit stuit wordt het hele feestje ook niet echt gezelliger. Daarom doen wat het beste is; de Amsies advies vragen (2 vriendinnen uit Amsterdam: Linda en Laura) omdat ik inmiddels denkbeeldige middelvingers te kort kom en zij nou niet bepaald wereldvreemd zijn met bovenstaand onderwerp. Dit hele ‘geen tijd gehad om te reageren’ -dingetje maakt me aanhankelijk. Onzeker. En argwanend. Eigenlijk alles wat ik niet wil zijn. Enkel en alleen door soortgelijke situaties in het verleden die niet echt classy afliepen. Maar hé, in het verleden behaalde resultaten zijn geen garantie voor de toekomst. Right?! Maar wat is de gebruiksaanwijzing dan? Moet ik hem bellen? En als ik bel, wat ik moet ik dan zeggen? En alsof iemand die te druk is om te reageren op je berichtjes interesse heeft in zo’n telefoontje! “Niet doen. Gewoon laten..” Luidt het advies van relatieconsulentes Linda en Laura. Ik biecht op nu het liefst een plaatje met middelvingers te willen sturen en grofgebekt te willen zijn met minstens een “why the f*…”, in de hoop op een antwoord. Maar ik weet dat wanneer ik zoiets stuur de reactie allerminst de reactie zou worden waarop ik hoop. Beginfases zijn cruciaal, dus ik moet de ingetogen (niet bestaande) perfecte variant van mezelf gaan uithangen. Ik lach om mijzelf en de moed zakt me nog een beetje meer in de schoenen tot Laura op de valreep reageert met het verhelderende “Vrouwen zullen mannen nooit begrijpen.”  En daarmee is het 10 minuten durende consult voorbij..

..en weet ik nog steeds niet wat wijsheid is. 

 

De T is van Trouble

En van Tinder. En van fucked up. Ohnee, die laatste dan weer niet.. (Geen schril contrast overigens). Zonder m’n vrienden/vriendinnen en andere mensen die ze wel op een rijtje lijken te hebben te willen veroordelen; Tinder is voor losers. Niet door losers. Want het “brein” achter Tinder is loaded. Iets waar ik lichtelijk jaloers op kan zijn. Anyway, waar ik me in m’n vorige blog nog verbaasde over hoe er ook fatsoenlijk publiek tussen al die kneuzen leek te zitten blijkt na ‘grondig onderzoek’ toch anders.. Apps/sites/etc waarbij je moet betalen voor liefde?! Should have stayed by my first thought. De persoon waar ik in mijn vorige blog zo optimistisch over was (laten we hem voor het gemak even Pim noemen, want zo heet hij) blijkt 1 van die kneuzen. Waar een ex bij het zien van z’n foto al zei “Chan, hij ziet er uit alsof ‘ie net op vrije voeten is. Troubleeee” deed ik dat af als bullshit, gezien ons verleden. Na een aantal maanden van contact vond ik het wel tijd worden om te gaan meeten. Contact via telefoon is leuk, maar has nothing to do with real life. Na 2x te horen krijgen dat hij z’n werkrooster zou gaan checken maar vervolgens niet met een datum kwam kreeg ik toch wel een beetje m’n bedenkingen. Ik hou niet zo van waste of times. Toch besloot ik m’n mond te houden. Ons bijna 24/7 contact verliep verder namelijk nog steeds leuk. Tot ik 2 weken later van heel veel, naar nog diezelfde dag een ‘thx’ tot helemaal niets meer hoorde. Ook prima, maar licht verwarrend wel.. Ik gooide er na 3 dgn van wederzijdse radiostilte een “heeft het een reden dat je zo stil bent?” tegenaan. Omdat ik probeerde te bedenken wat een reden kon zijn van de plotselinge stilte maar het antwoord ook niet wist. Toen daar ook geen reactie op kwam en ik ook geen zin had nog een antwoord af te wachten heb ik zelf maar een reden verzonnen.. Eentje waar ik vandaag de dag nog steeds blij mee ben. Want Tinder?

Voor en door losers. 

    

A whole lotta love.

Het afgelopen jaar is er van alles voorbij gekomen. Van de “wij gaan trouwen!” (2x) tot de “wij krijgen een kindje!” (1x) En dat allemaal te danken aan een app die sneller een lamme vinger bezorgt vanwege het heen en weer swipen dan.. Well, you get it.. Anderhalf uur Tinder schijnt niet genoeg te zijn wil je een -voor zover mogelijk- goede impressie krijgen van de app. Dus believe it or not; Waar relaties niet een 2e kans krijgen kreeg Tinder die wel. Zo vaak en gemakkelijk als er een swipe naar links ging (nope) betrapte ik mijzelf erop dat ik amper nog naar de personen zelf keek. Want het swipen voelt gewoon zo lekker.. Dat er nog diezelfde avond een stuk of 8 chats open stonden was ook niet zo m’n ding. Ze zeggen dan wel dat vrouwen kunnen multitasken, maar het scheelde niet veel of ik had antwoorden op vragen in de verkeerde vensters getypt. One is enough. Van dat aantal chats was er maar één persoon bij die bij iedere door hem gestelde vraag zowaar een glimlach op m’n gezicht toverde. Best knap, wanneer je weet wat voor toverspreuk er doorgaans nodig is om me überhaupt te laten lachen. Waar ik de ene naar de andere “match” ging opheffen omdat gesprekken nergens naartoe gingen of al niet fatsoenlijk begonnen bleef deze overeind. Sterker, geheel tegen alles in wat ik over Tinder afriep, startte ik de app minimaal 3x daags op in de hoop op een berichtje. Nog geen 11 dagen na de start is de app voor de 2e (en laatste) keer verwijdert..

..maar dan dit keer met een iets ander eindresultaat.. 

  

For fuck’s sake, Tinder!

 

Bijna 2016. En daarmee is weer een jaar voorbij en komt er weer een jaar vol vragen als “En? Wanneer kom jij nu eens met iemand thuis?” Of “Val je soms op vrouwen?” (Yes, that happened. No, is the answer)  Wat is het dat je met leeftijd in een hokje geplaatst moet worden? Ik haat hokjes. En misschien haat ik vastigheid ook wel. Want telkens als iets te mooi lijkt om waar te zijn, ís het vaak ook te mooi om waar te zijn. Meestal nog compleet door eigen schuld ook. Want net wanneer iets te goed lijkt te gaan, te gemakkelijk is, raakt iets in mij in opstand. Lok ik graag een ruzie uit of ga een discussie aan waarvan ik weet dat ik hem zal winnen. Kansloos met hoofdletter K. Want daarna is het natuurlijk zielig doen wanneer ik iets niet kan terugdraaien of denk; hm, hij was toch eigenlijk best leuk.. Waarom dat wegduwen? Uit angst om op m’n 27e met boodschappentassen langs het schoolplein te moeten fietsen? Get real! Naast het bovenstaande zijn het ook vaak de mannen met vriendin die m’n aandacht trekken. Want: “lekker onbereikbaar”. Natuurlijk niet met opzet, maar de laatste tijd lijkt het alsof het op m’n voorhoofd geschreven staat; vind ik iemand leuk, is hij bezet. Of ik dan echt niet op Tinder wil. “Je moet!” Oppert een vriendin. Alles behalve. Ik ben zwaar tegen Tinder. Niet omdat het ‘een vleeskeuring’ zou zijn, want daar lijkt me niets mis mee. Maar principieel. Op Tinder gaan om te hopen (denken) dat je er de liefde van je leven gaat spotten. Hetzelfde heb ik met andere datingsites.. Liefde ontmoet je in real life. Toch kon ik afgelopen zondag mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en installeerde ik het ding dat aan alle kanten gepromoot werd door vrienden. Dat er verbinding met Facebook gemaakt moest worden was direct m’n eerste negatieve ervaring. Ga weg, hoezo moet dit?! Maar goed, aangezien de mannen met donker haar en bruine ogen incl baardje hier enigszins een beetje opraken dacht ik; Let’s give it a try.. Binnen anderhalf uur, (zelf denk ik dat dit een heus record is) heb ik de app weer verwijdert. Ik heb 2x like aangeklikt, waarvan er eentje 2246 km verderop schijnt te wonen. Het kan de omgeving zijn.. Maar na anderhalf uur Frits, Kees, namaak-Dotan en een boel Gerrit’s vond ik het wel weer prima. 

Tinder? Dan nog liever a life time single. 

To be continued..

Pakje S’avonds.

 5 december, pakjes avond, is vanwege de gedichten die je elkaar sturen mag toch wel 1 van m’n favoriete december-avonden geworden. Rijmelarij van likmevestje doen we dan ook niet aan.. Het gaat niet om het afbranden van elkaar, of het kunnen uiten van frustratie. Nee, de echt goede gedichten bevatten humor. Schrijf je met een onderbuik gevoel dat pas plaats maakt voor buikpijn van het lachen als het gedicht publiekelijk voorgedragen is en met hard lachen is ontvangen door meerdere partijen. Score! Gister ontving ik het mijne. Godzijdank niet in bijzijn van anderen, want ik sta voor het eerst sinds tijden met m’n welbekende ‘bek vol tanden’ toen ik een gedicht ontving van de persoon waarover ik het vorige bericht schreef. Om jullie geheugen even op te frissen;  Klik. Het (enigszins door mij gecensureerde) gedicht dat ik ontving is als volgt; De Sint vroeg aan mij wat nou wijs is. Iets met Chantal doen wat beter is, dan 50 tinten grijs is. Maar deze dame is nog lang niet overtuigt. Het is nog lang niet de tekst waarbij Chantal heel erg juicht. Wat moet ik nou uit de kast halen om deze dame voor mij te winnen? In ieder geval geen schuine tekst of een paar vieze zinnen. Ik weet het! Ik stuur een filmpje van mij en een andere meid. Maar is dat nu de manier die naar haar toe leidt? ‘Ach, wees gewoon jezelf. Stout en af en toe lief, zorg dat ze je humor leuk vindt, en wees creatief.’ Laat haar maar denken ‘die jongen is meer een hartendief’. Ik ga je niet meer smeken je moet ook zelf echt willen. Ik denk dat wij echt wel een hele leuke avond samen kunnen chillen. De Sint wil je bedanken en hij gaat weer met z’n pieten. Wie weet ooit, Chantal.. Gaan wij nog eens samen genieten. 

Het is hierdoor dat ik m’n vorige tekst kan verfrommelen tot een klein propje en zo als een professioneel basketballer de container in kan mikken. Serieus…

..Over score gesproken

Drapetomania.

  

 

Tof huis, vlotte babbel, gepassioneerd over z’n werk. Eindelijk, zou je denken.

Maar niets is wat het lijkt.

“Bijzonder. Je gooit iets weg waarvan je niet weet waarom en ook niet wat je zoekt. Vrouwen!”

Vrouwen. In meervoud. Dus klaarblijkelijk heeft hij vaker dan eens een afwijzing gehad. In principe ook niet zo heel gek, wanneer je op een eerste date al spreekt over de inrichting van je nieuwe huis: Samen (samen?!) naar Ikea wil om je huis van een meer female touch te voorzien. Dus voordat het begon was het wat mij betreft alweer geëindigd. Ik ben dan alleen weer ‘dat type’ dat principieel blijft zitten, en er -voor zover mogelijk- het beste van maakt. Of eigenlijk, in algemeen beschaafd (?) Nederlands; gewoon te schijterig is om op te staan en te zeggen “dit wordt niks, ik ga”, uit medelijden voor de ander. Stupid. Dus ik bleef zitten en inmiddels volgden de ongemakkelijke situaties elkaar op met dank aan zijn diepte-interview tijdens het avondeten. Vragen als: Wat zou je doen met een miljoen? En: geloof jij? Ongemakkelijker kon het al niet meer worden, dus een “haha nee” was wat mij betreft voldoende en vraagt ook niet om een verdere toelichting. Als antwoord daarop vouwde hij z’n handen in elkaar en wist ik al genoeg. Hij wel. Niet erg, maar de ‘en hoe’ wel. De langste 60 seconden van een date ooit volgde en ik had ieder moment het idee dat hij zou gaan zeggen: “GRAPJE! Je had je gezicht moeten zien!” Maar dat moment bleef uit. Sterker; of ik bereid zou zijn mee te gaan op zondagochtend naar de kerk. With all due respect: NO. “Hou je van wintersport?” I’ve never tried, maar gezien je de apres ski er gratis bij krijgt is het wat mij betreft het proberen waard. “Ik ga ieder jaar met de kerk, ga ook met ons mee!” Inmiddels legde ik de door hem gemaakte spaghetti in de letters S.O.S op m’n bord en bleef de morsecode -al tikkend tegen mijn wijnglas- niet uit. Helaas werd deze door niemand begrepen, dus besloot ik back to social te gaan. “Ik zie dat je gitaar speelt. Tof. Wat zoal?” Toen ook dat antwoord weer een verwijzing was naar de ski-groep die zondag bij elkaar komt om te socializen over het geloof vond ik het wel mooi geweest. Ik gaf hem een zoen op z’n mond en bedankte vriendelijk. Daarop volgde een smeekbede (dat overigens meer weg had van verwijten) van ongeveer 10 minuten. Waarom ik niet bleef slapen. Naast de langste ongemakkelijke 60 seconden van een date ooit had ik nu dus ook de langste 10 minuten van ‘hoe het vooral niet moet’ erop zitten. Ik heb hem afgewimpeld met een “de volgende keer bij mij!” wetende dat er geen volgende keer komen zou. Na de meeste aftandse sms’jes de volgende dag (en ik weet, het klinkt intens gemeen maar het was pure horror in lettervorm) heb ik hem vertelt geen interesse te hebben. Het wordt hem niet. Nooit niet. 

  
 

Second love.

  “Mis je de spanning in je leven? Doe jezelf wat passie cadeau” luidt de slogan van de website ‘Victoria Milan’. Reden van googlen naar sites als deze is de volgende quote uit het nieuwsbericht dat gister alle media haalde:

“Als gegevens van een datingsite voor vreemdgangers uitlekken, is dat extra vervelend. Je wilt natuurlijk niet dat je partner weet van je tweede partner.”

De domheid van het nieuwsbericht is onbeschrijflijk. Leden van de “dating site” Second Love en Victoria Milan wordt geadviseerd om het profiel te wissen omdat hackers mogelijk gegevens van gebruikers openbaar willen gaan maken. Het luid applaus dat hierop volgt is helaas niet hoorbaar, maar geloof me: it’s loud. Persoonlijk heb ik nl een schijthekel aan mensen die ten koste van een ander plannetjes maken om via sleazy websites aan hun trekken te komen. Waardoor we bij het volgende aankomen. Want gaat vreemdgaan dan niet altijd ten koste van een ander, los van o.a Second Love? En wat verstaat men onder vreemdgaan? Blijkt in de praktijk zo’n lekker breed begrip. Bij concrete afspraken (mededeling, meestal) met je partner, zoals laten weten dat je je niet binden wil op dat vlak met als reactie op die mededeling een “oké en goedkeuring” kijk ik daar toch anders tegenaan. Al denk ik dat wanneer zoiets uitkomt die goedkeuring ver te zoeken is. Sterker nog; goedkeuring betreft vaak een smoes om de desbetreffende relatie aan te kunnen gaan/in stand te kunnen houden. In de hoop dat “hij het toch niet doet”. WRONG! Anyway, niet relevant voor wat betreft het bericht over Second Love en Victoria Milan, want mensen die daar op te vinden zijn vertellen het thuisfront niets. Maken geen afspraken. Sexond Love, zoals het beter had kunnen heten (maar het dan spijtig genoeg niet in het commercialblok had mogen zitten tussen 08 s’ochtends en 18u s’avonds zoals nu wel het geval is), is voor en door vreemdgaande mensen die de ballen niet hebben te zeggen dat hun leven met de huidige persoon ronduit ruk is, en het daardoor stiekem doen. Klaarblijkelijk in de hoop dat het stiekem blijft. Want anders leg je wel je trouwring met een briefje op de keukentafel waarin staat dat je met Wilma naar het bos bent om even te “wandelen” met als doel niet meer terug te komen. Wat me eigenlijk naar de kern van het reeds naar buiten gebrachte artikel brengt. Want “Sites met informatie die mensen chantabel maakt, zoals over affaires, zijn een interessant doelwit voor hacken” DUH! Niet om mensen op ideeën te brengen, maar al ruim 1,5 jr terug was dit onderwerp van gesprek tussen mij en iemand anders. Hij vond het net zulke bullshit als ik, en vroegen ons af hoe makkelijk leden te chanteren zijn. No offense, maar alle vreemdgangers zijn te chanteren. Risico van het spel. Waarbij naast behalen van level 2 game over ook een optie is. Hoe werkt dat bij Second Love? Is een kopie van de trouwakte voldoende voor een lidmaatschap? Hoe weet een Second Love dat ik iemand thuis heb zitten en niet iemand ben die maar wat graag met een beetje rijke man wil afspreken, om vervolgens onze date stiekem vast te laten leggen zodat afterwards een dreigement de deur uit kan? Zoiets als “geld of je leven”. Bitch better have my money. 

Mis je de spanning in je leven? Doe jezelf wat passie cadeau. 

Koop gewoon een motor. 

De F is van..

..Flammable. Highly flammable, en van Frustratie.
  
“Hoe gaat het?” -Goed hoor. Met jou? En zo heb je in minder dan 3 seconden over de meest stomme vraag ooit heen-geluld. That easy. Gewoon even focus verleggen op de ander, en als het even kan een compleet ander onderwerp. “Leeft je konijn nog?” Want waarom “kan beter” antwoorden als de vraagsteller het puur voor de vorm vraagt en niet vanwege interesse in het antwoord op de vraag? En de -voor mij- voornaamste reden: alsof iemand zin heeft in m’n gezeik. Want for real, en hoe cliché ook; er zijn écht ergere dingen dan mijn maand durende PMS of whatever the fuck het is waar ik last van heb. Ik doe al ruim een week lang niets anders dan afgeven. Kortaf doen in dat frustrerende Whatsapp. (Waarvoor oprecht sorry..) Maar we zijn er nog niet: Schelden op kleine dingen, discussies willen winnen en ohhhh.. Het liefst hysterisch willen schreeuwen (maar we houden ons wederom in) wanneer je bijv zoals ik een freakin’ dekbedovertrek niet binnen de gebruikelijke tijd enigszins fatsoenlijk opgevouwen krijgt. Compleet debiel. Of labiel, beter gezegd, want daar heeft het meer van weg. Het kan de warmte zijn. (Echt) M’n gebrek aan slaap. M’n hoeveelheid muggenbulten. De zoektocht naar die klote beesten op tijdstippen waarop je hoort te dromen over fijne dingen. De hectiek van (en nu komt de lelijkste zin ooit) “het dagelijkse leven”. Want wie dat ooit verzonnen heeft?.. Maar voor nu; ik voel ‘m. En meer dan ooit. Er gebeurt zo veel tegelijk dat ik gevoelsmatig vakantie moet opnemen om het te kunnen archiveren. Dat ik dat 2 weken geleden nog gehad heb is simpelweg bad timing, want toen ondervond ik nog geen “last”. Wat ook bad timing is, is de zomer. Ik hou van de zomer, maar het komt as we speak even niet uit. Het mee “moeten” doen aan de sociale zomerse -Zie mij genieten met een biertje in m’n hand, en maak ff een selfie want leuk voor Facebook-posts komen me echt een beetje m’n keel uit momenteel. De zomer verplicht me om daarin mee te gaan. Want het is en blijft Nederland, dus als je er nu niet van geniet sta je morgen weer bij -3 te verkleumen op het station omdat NS weer volgens winter-dienstregeling rijdt. Maar behalve werken wil ik nu gewoon niets doen. Even niet sociaal zijn en ieder vrije uur van de dag een sociale verplichting na hoeven komen. Gewoon chill, op de bank. Films als Jaws kijken en zien dat de zomer niet altijd zo vreugdevol is wanneer hij weer op iemand afzwemt. 

Goed. Genoeg gezeikt. Hoe gaat het met je?

When life give you lemons? Throw them the fuck away and buy some strawberries.